11.03.1964

Ik moet mijn eigen nest opnieuw spotten.

Bijna niemand van ons die niet had gehoord dat de Eerste Wereldoorlog, die de opvatting van de Europeanen verpestte, uit een ongelukkige reeks omstandigheden was voortgekomen. De Europese landen, met de woorden van de Engelse premier Lloyd George, zijn dat "Gegleden in de oorlog", Zo staat het vandaag in de schoolboeken, en leer ons zo de senioren van de geschiedenis van Gerhard Ritter tot Hans Herzfeld.

Inderdaad, aangezien Duitsland's enige schuld voor de Tweede Wereldoorlog niet kan worden ontkend, zou het buitengewoon praktisch zijn om te onderhandelen over een tweederangs vrijspraak voor Duitsland, in ieder geval voor de Eerste Wereldoorlog, in overeenstemming met de andere vier grote Europese mogendheden, 'vanwege een verschoonbare fout in het verbod' .

Helaas blijkt uit het laatste onderzoek dat daar geen sprake van is. Zelfs de Eerste Wereldoorlog, zoals de Tweede, werd geboren omdat het Bismarck-rijk het korset wilde breken dat geschikt was voor zijn oprichter en een wereldpositie met geweld wilde veroveren, omdat de VS alleen tussen 1940 en 1955, en dat was niet opzettelijk, werd gehouden ,

Letterlijk tot de "Zwarte dag aan het westfront", de 8. Augustus 1918, waarop de geallieerden de laatste Duitse ploeg in de "Siegfriedstellung" Duitsland heeft gestreefd naar economische suprematie over het continent, van Finland tot Baku aan de Kaspische Zee, evenals een aangrenzend centraal Afrikaans koloniaal rijk van de ruimtelijke omvang van Australië Katanga als een kroonjuweel.

Tot de ineenstorting probeerde het Reich vier grootmachten tegelijk, namelijk Engeland, Frankrijk, Rusland en het geallieerde Oostenrijk-Hongarije, neer te drukken tot de rang van een macht van inferieure orde. In mei 1918 werd in Berlijn alsnog de beslissing genomen om Oostenrijk-Hongarije economisch te (gaan) regeren zoals Polen en Rusland ”. Op 7 april 1917 besloot de Reichshoofdleiding om de "economische exploitatie van Turkije in vrede" veilig te stellen, met inbegrip van de Mesopotamische oliebronnen.

De keizer, de bondskanselier en het opperbevel van het leger hadden geen respect voor het recht op een vaderland of het recht op leven van andere volkeren. De gedachte dat 60 miljoen Rijksduitsers militair zouden moeten heersen over ongeveer honderd miljoen "buitenlandse volkeren" en deze economisch zouden uitbuiten, maakte hen in het geheel niet bang. Generaal Ludendorff bijvoorbeeld beloofde zichzelf goed 'soldatenmateriaal' uit Georgië: 'Ons westelijk front heeft mensen nodig'.

Zoals Hitler overwoog om de Tirolers op de Krim te plaatsen, wilde Ludendorff in de Eerste Wereldoorlog alle Duitsers op de Krim in een afzonderlijke staat ("Krim-Tauria" of "Tataarse Republiek" genoemd) samenvatten hoe hij alle over land en overzeese Duitsers wilde terugroepen naar lokale nederzettingengebieden die toebehoorden aan andere volkeren.

Zijn militaire afgezant van Lossow - Hij zal ook weer worden ontmoet in de Bürgerbräukeller in 1923 tijdens de Hitler-putsch - schreef in mei 1918, kort voordat hij dat deed Satellietstaat Georgië gebaseerd, met uitzicht AzerbeidzjanDat Kuban en de noordelijke Kaukasus: "Hier is een groot, rijk land dat vergeven moet worden, een kans die in vele eeuwen niet meer zal terugkeren." Baku, Hemelsbreed 3000 kilometer van Berlijn verwijderd, was "de op een na grootste nafta-Gebied van de aarde ".

Satellietregeringen schoten 1918 onder de Duitse regen als paddestoelen uit de aarde, zonder vrije en meestal zonder verkiezingen. In Litouwen was op 4. Juni 1918 als "Mindaugas II." een hertog van Urach uit de katholieke lijn koning; één bedoeld voor amputatie Congres Polen, dat militair en economisch "permanent" aan Duitsland zou worden gehecht, werd een Hohenzollern-prins aangeboden. Prins Friedrich Karl van Hessen, die op 9 oktober 1918 door het Finse parlement tot koning werd gekozen en de enige legitieme schaduwkoning was, was de Roemenen al op de hoogte gebracht. De Finnen schonken de Duitse marinebases, de Roemenen hun olie, hun graan en hun spoorwegen.

Estland, Livonia en Koerland, gescheiden van Rusland, zouden economisch en militair worden gedomineerd door Duitsland; in Oekraïne verlieten de Duitse heren de Hetman Skoropadski sloot de "jongeren" van het parlementair-socialistische lokale regime - de regering maakte plaats voor de Duitse roep "handen omhoog!" - en begon onmiddellijk de spoorrails te spijkeren (de hetman was later medeoprichter van de "Völkischer Beobachter").

De eerste taak van de lokale poppenregeringen was om te zorgen voor de controle van de Duitsers over de spoorwegen en alle andere belangrijke verkeersroutes, samen met de exploitatie van minerale hulpbronnen. De havens van Nikolayev, Kherson, Sevastopol, Taganrog, Rostov en Novorossisk, alle nieuwe namen, zouden in de vrede van Duitsland blijven.

Maar ook over de rest van het "semi-Aziatische Moskovietenrijk" (aldus staatssecretaris van Jagow 1915), die dringend "Groot-Rusland" werd genoemd, wilden dat het Reich een besluit zou nemen. Het is waar dat de vrede van Brest-Litovsk in maart 1918 met de bolsjewieken was gesloten en dat zij als de enige staat werden erkend. Maar, zoals staatssecretaris Von Kühlmann nadrukkelijk scherp opmerkte, de Reichsleiding had in geen geval besloten "dat de goedkeuring van de moederstaat nodig is om een ​​perifere staat af te splitsen".

Als het 'onafhankelijke' Oekraïne meer grondgebied van Rusland wilde hebben, moest dat voor haar worden aangeschaft. Als de Don-Kozakken wapens wilden hebben tegen de Sovjet-contractpartners van de Reichsregering, moesten ze clandestien worden gebruikt en vervolgens onder de bescherming van het Reich worden geplaatst.

Men moest ook binnen marcheren, omdat - zo schreef de ondersecretaris van Buitenlandse Zaken uit de bush - De "volledige invloed op de economische capaciteit van een land kan niet worden gegarandeerd door alleen papieren overeenkomsten". Bussche eiste dat de Duitse deelname niet alleen in de Oekraïne en de Kaukasus moest plaatsvinden, maar ook in de hele oostelijke regio, "wat het ook moge zijn, met de staat in kwestie als achtergrond". Dat was de loyaliteit van het Duitse verdrag waarmee het bolsjewistische rijk te maken kreeg toen het werd geboren.

Voor de rest van Rusland zelf, "Groot-Rusland", eiste de staatssecretaris op 14 juni 1918: "Het Russische transportsysteem, de industrie en de hele nationale economie moeten in onze handen komen. We moeten erin slagen het Oosten voor ons uit te buiten. De rente voor onze oorlogsobligaties kan daar worden verkregen. "

Voordien, op 16 mei 1918, hadden de vertegenwoordigers van de twaalf belangrijkste Duitse ijzer- en staalbedrijven een poging aanbevolen om spoor- en waterwegen in het hele voormalige Russische rijk en op de Balkan onder Duitse controle te brengen. Eind 1917 eiste de Duitse Handelsdag dat Rusland "een object van uitbuiting zou worden door het opleggen van passende economische contracten", en op 30 mei 1918 verklaarde Reichskanselier Graaf Hertling van het Katholieke Centrum: "Rusland moet ons economisch domein worden." Het hoofd van de kolonels De legerleiding, Paul von Hindenburg, erkende lang voor zijn "Boheemse soldaat": "Rassenhaat is de reden voor ons verzet tegen Rusland."

Echte vrede met Rusland, zoals keizer Wilhelm in mei 1918 in de marge van het dossier schreef, nadat hij Brest-Litovsk had goedgekeurd, "is absoluut onmogelijk tussen Slaven en Germanen". Het “kan alleen in stand worden gehouden door angst voor ons. De Slaven zullen ons altijd haten en vijanden blijven! Ze zijn bang en hebben alleen respect voor degene die ze in elkaar slaat! "

De volledige tekst van Rudolf Augstein is hier te vinden: https://www.spiegel.de/spiegel/print/d-46163408.html

of ook hier:

SPIEGEL_1964_11_46163408