- Yg. 1921, Όχι. 49 -
Σχέδιο δέσμευσης στον δημόσιο τομέα, που συντάχθηκε πριν από το συνέδριο του Görlitz του SPD 1921 από μη μαρξιστή για μαρξιστή
Είμαστε χωρισμένοι από δύο γενιές από το κομμουνιστικό μανιφέστο και ένα από το πρόγραμμα Erfurt. Η οικονομική ανάπτυξη της αστικής κοινωνίας έχει πάρει σε μεγάλο βαθμό την προβλεπόμενη πορεία γι 'αυτήν και είδαμε την ημέρα κατά την οποία οι Σοσιαλιστές κατέλαβαν την εξουσία να κληρονομήσουν τους καπιταλιστές.
Σε αυτή την καμπή της σοσιαλιστικής ιστορίας, υπάρχει μια μεγάλη απογοήτευση. Δεν υπήρχε καμία χρησιμότητα στην πίστη στον καλύτερο νόμο του και στην κατοχή της ισχυρότερης εξουσίας του. Η προσπάθεια επίτευξης της νίκης τελείωσε στην ήττα.
Δεν έλειπε στην ωριμότητα των πραγμάτων, αλλά στην ωριμότητα του λαού. Δεν υπάρχει ανάγκη για απόγνωση, αλλά από την κατανόηση και την ανάκτηση της νέας δύναμης μπορεί να κερδηθεί. Μάταια οι αντίπαλοί μας ισχυρίζονται ότι η αιτία μας αποτυγχάνει στη φυσική ουσία της ανθρωπότητας. Εμείς πρέπει να αποδείξουμε ότι οι αδυναμίες μας δεν είναι έμφυτες αλλά τεχνητές, δεν είναι αμετάβλητες αλλά υπερβολικές.
Υποστηρίξαμε από την ψευδαίσθηση ότι έχουμε την αρετή του δημόσιου νου. Δεν είχαμε ίσως δεν είχαμε ακόμα τη δυνατότητα να ασκήσουμε τις κακές λύσεις και τις ενέργειες; Χρειαζόμαστε συνειδητή αυτοπειθαρχία για να αποδείξουμε στο μέλλον τους αληθινούς σοσιαλιστές, οι οποίοι στην τάξη τους δεν ανέχονται καμία πράξη εις βάρος της κοινότητας.
Υποτιμήσαμε τις δεξιότητες της επιχειρηματικότητας, οι οποίες είναι πιο έμπειρες και πιο συνειδητές από ό, τι γνωρίζαμε. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι, τη στιγμή της πραγματικής κοινωνικοποίησης, έχουμε ένα καθήκον και όχι μια λύση γι 'αυτό, έτσι ώστε να είναι απαραίτητο να φέρει τις σοβαρές ιδιότητες του καπιταλισμού στον σοσιαλισμό.
Δεν ήταν αρκετό να δούμε το στόχο που ελπίζαμε στο περίγραμμα. Φανταζόμασταν τη μετάβαση από τον καπιταλισμό σε ομαλή και απλή, πολύ αυτόματη και πολύ σχηματική. Θα συνειδητοποιήσουμε σταδιακά ότι ο κόσμος των εντολών μας απαιτεί περισσότερο από τον μικρό πίνακα πολλαπλασιασμού.
Προερχόμαστε από την εποχή της απόκτησης και της επιτυχίας. Παραπονιόμαστε για τις παραβιάσεις της φιλοδοξίας και της απληστίας. Όσο όμως ένα υπόλοιπο φθόνο και δυσαρέσκεια γεφυρώνει το βλέμμα και τη θέλησή μας, κινδυνεύουμε από τυφλή οργή. Ακόμη και η πολύ περιφρονημένη ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής έχει και τις δύο πλευρές του φωτός, τις οποίες κάθε σοσιαλιστική κοινότητα θα εκτιμήσει, καθώς και τις σκιές των οποίων η μυστική λατρεία, ακόμη και μια σοσιαλιστική κοινότητα, δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά. Είναι πιο αναγκαίο να εξαλειφθεί η σημερινή ιδιοκτησία της ιδιοκτησίας από τον σημερινό ιδιοκτήτη.
Δεν έχουμε ξεπεράσει ακόμη την παιδική ηλικία των τεχνολογικών αναταραχών. Διαφορετικά, θα ήταν ήρεμα, δηλαδή αντικρίζει το λιγότερο διφορούμενο χαρακτήρα της ορθολογικά dünkenden παραγωγής, η ευλογία των προγραμματισμένων ζήτησης συναντώνται του και η κατάρα των τυχαίο ανάγκη τον ενθουσιασμό τους, και να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι μόνο οι επιχειρηματίες, αλλά και θα βοηθήσει συνεχώς να καταστρέψει το πρώτο από το δεύτερο ψάχνοντας έναν υπνάκο. Το έργο της εποικοδομητικής και οργανωτικής τέχνης επιτυγχάνεται εάν παρέχει στην κοινότητα μέτρια διάρκεια ζωής σε όλα τα μέλη της. Παρεμπιπτόντως, είναι ένα σοσιαλιστικό μέσο που περιορίζει τις αξιώσεις του στην κοινότητα.
Το να είσαι σοσιαλιστικός σημαίνει όχι μόνο να φτιάξεις τα εργαλεία της οικονομίας πέρα από τον καπιταλισμό, αλλά και να θέσεις τον στόχο στο όνομα της κοινότητας. Η οικονομία δεν είναι εκεί για χάρη της. Επομένως, η μη κρίσιμη παραβίαση της παραγωγικότητας είναι κακή για έναν σοσιαλιστή. Μετά τα γλυκά τσιμπήματα της επιβραβευμένης επιμέλειας, δοκιμάσαμε την ξινή επίγευση που συνοδεύει κάθε κοινωνική εργασία. είναι τόσο περισσότερο θα τελειοποιηθεί, η μεγαλύτερη σαφήνεια για το πρόσωπο που εκτελεί (εφ 'όσον το μηχάνημα δεν εκτοπίστηκαν εξ ολοκλήρου), μια υπηρεσία των οποίων η ελευθερία καλύτερη περίπτωση επιτρέπει την υποχρεωτική εθελοντική υπακοή, είτε ιδιωτικό ή διορίζεται από το κοινοτικό αποστολέα οι ρυθμίσεις γίνονται. Δεν είναι σοσιαλιστική, αλλά φιλελεύθερη και δημοκρατική σκέψη, εάν θέλουμε να επιτρέψουμε τον αναπόφευκτο και αυστηρότερο πειθαρχία της κοινωνικής επιχείρησης από την ταλαιπωρία ελεύθερα ή μέσω δικαιωμάτων συναποφάσεως.
Μέσα στον σοσιαλιστικό κύκλο, είναι επιτακτική ανάγκη κάθε ικανός άνθρωπος να εκτελεί ισοδύναμο ποσό εκτελεστικού έργου και ότι κάθε ζωντανός άνθρωπος λαμβάνει μια ισοδύναμη ποσότητα των παραγόμενων αγαθών. Από την άλλη πλευρά, εκτός του σοσιαλιστικού κύκλου, απαγορεύεται η παραγωγή αγαθών μέσω κοινωνικοποιημένης εργασίας. Αυτό μοιάζει με τη σοσιαλιστική αντίληψη της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, της οποίας η τρίτη αδελφή στο πρωτάθλημα, αδελφότητα, του 19ου αιώνα είχε ξεχαστεί.
Από τότε που κατέστη προφανές ότι η γεωργία και πολλοί άλλοι κλάδοι δεν ακολουθούσαν τους κανόνες συγκέντρωσης της βιομηχανίας, στρέψαμε αν έπρεπε να πάμε στο εργοστάσιο ή μακριά από το εργοστάσιο. Η σοσιαλιστική κοινότητα προσέχει ένα δόγμα - ή και αναγνωρίζει το πρακτικό μέρος. Όσο λιγότερα αγαθά η κοινότητα χρειάζεται να παράγει μέσω κοινωνικοποιημένης εργασίας, τόσο καλύτερα θα είναι σε θέση να ανακουφίσει τον πόνο μεταξύ του ατόμου και της κοινότητας. Με την επιβολή όλων των φαινομένων στο μάτι της ταξικής πάλης μεταξύ της βιομηχανικής μπουρζουαζίας και του προλεταριάτου, ο σοσιαλισμός αποξενώνει εκείνα τα πολυάριθμα ουδέτερα που θα τα προστάτευαν μόλις άλλαξε το μέτωπο.
Ο αυθαίρετος έμπορος, ο οποίος πρόσφατα μετονομάστηκε σε Schieber, αντιπροσωπεύει τον πραγματικό εχθρό του σοσιαλισμού. Είναι αυτός που ψιθυρίζει στο σκοτάδι ακόμη και μεταξύ μας. Εντάξει μαζί του! Δεν είναι η δουλειά του, αλλά η συμφωνία μας καθορίζει τη μορφή και το περιεχόμενο της ευημερίας μας. Το βασίλειό του, αυτό το μεσαίο έδαφος μεταξύ αγοράς και σχεδίου, χωρίστηκε στα δύο βασίλεια: το δεσμευτικό σχέδιο και την αγορά χωρίς δεσμεύσεις.
Ο σοσιαλιστής πρέπει να αυξηθεί πάνω από τη ντροπή των προκατόχων του. Δεν ταιριάζει με τη φύση του να μεταχειρίζεται το κράτος σαν αδιάβροχο, το οποίο κρατιέται στο ντουλάπι με το συνηθισμένο καιρό και, υπό άσχημο καιρό, κατηγορείται ότι επιτρέπει την υγρασία να περάσει από αυτό. Το σοσιαλιστικό κράτος είναι πανομοιότυπο με την κοινωνία. Εκδίδει τους νόμους της σε δημοκρατική βάση και μεταφέρει στη σοσιαλιστική οικονομία, με τη δημόσια ευθύνη, τις δυνάμεις που σήμερα λαμβάνονται και απολαμβάνουν οι ιδιώτες, όπως τα δώρα της θείας χάρης. Ο σοσιαλιστής αισθάνεται στο κράτος ως στρατιώτης και εξαλείφει την ανάξια κατάσταση στην οποία το κράτος είναι ένας γελοία δημοσιονομικά-γραφειοκρατικός ανταγωνιστής της τάξης που εκμεταλλεύεται τα συμφέροντά του.
Κάθε λαός είναι ικανός να γεννήσει έναν τέτοιο σοσιαλισμό. αλλά καθένας επίσης να ενταχθεί σε έναν σοσιαλισμό των λαών. ο κανόνας θα αρχίσει να λειτουργεί μεταξύ των λαών που έλαβαν διεθνείς σχέσεις μόνο όταν το απαιτεί επείγουσα, αλλά άφησε πέρα από αυτό το όριο τα έθνη για να παραμείνει αυτό που είναι: μεγαλώσει οργανισμών από το ένα το άλλο για το καλό του αίματος και το σπίτι παρεκκλίνουν από τα ήθη και τα έθιμά τους. Θυσία μπορούμε, επίσης, ότι οι έμποροι ιδανικό που απέκρυψε τις ιμπεριαλιστικές ορμές πίσω από ένα εμπορικό μονοτονία, και θα επιστρέψει στην Δημοκρατία της ανθρωπότητας, αρχίζοντας τη διαφορά μεταξύ ενικό και στον πληθυντικό όσο το δυνατόν λιγότερο και ποτέ δεν εγκατέλειψε σε βάρος του συνόλου.
διατριβές:
1. Ο σοσιαλισμός, στην αλυσίδα ανάμεσα στον άνθρωπο και την ανθρωπότητα, παίρνει πλευρές υπέρ του κόμματος, εφόσον επιτρέπει την ευημερία του συνόλου και υπέρ του συνόλου του κόμματος, μόλις απαιτήσει την ευημερία του μέρους.
2. Ο σοσιαλισμός αφιερώνει θεσμούς όπως η ιδιοκτησία, στο μέτρο που εξυπηρετεί το σύνολο ή δεν επηρεάζει την ευημερία του συνόλου, και καταστρέφει θεσμούς όπως η περιουσία, στο μέτρο που αφορούν το σύνολο εν μέρει χωρίς να προωθεί το σύνολο. Μέσα στην παραγωγή που απαιτείται από το σύνολο του σοσιαλισμού γνωρίζει μόνο μια υπό όρους ιδιωτική ιδιοκτησία, η οποία μπορεί να αφαιρεθεί ως τιμωρία για παραβιάσεις της κοινωνικής τάξης και επί της οποίας η κοινωνία έχει την πρόθεση να δώσει εθελοντική αποκήρυξη του ατόμου. Εκτός από την κοινωνική παραγωγή, η ιδιωτική ιδιοκτησία απολαμβάνει την άνευ όρων προστασία της κοινωνίας.
3. Ο σοσιαλισμός διακρίνει μεταξύ:
(α) υπηρεσία της εκτελεστικής εταιρείας (π.χ. ο μεταλλουργός, ο υπάλληλος, ο αγωγός σιδηροδρόμων),
β) δωρεάν εργασία (π.χ. νοικοκυρά, τεχνίτη, αγρότης, γιατρός, δάσκαλος),
γ) ελεύθερη δραστηριότητα που απαιτείται από την εταιρεία (π.χ. ο βιομηχανικός διευθυντής, ο διοικητικός υπάλληλος, το μέλος),
δ) άλλες εργασίες ανεξάρτητων (π.χ. καλλιτέχνης, συγγραφέας, υπάλληλος μερικής απασχόλησης).
Όποιος εκτελεί β) μπορεί να απαλλαγεί από α). Μεταξύ όλων εκείνων που δεν εκτελούν β), α) κατανέμεται ομοιόμορφα, ακόμα και αν γ) και d). Με άλλα λόγια, τα α) και β) δεν θεωρούνται υπηρεσίες, γ) και δ). α) κατατάσσεται σύμφωνα με το σχέδιο, β) λαμβάνεται υπόψη σε προγραμματισμένη βάση, γ) και δ) αντιμετωπίζεται σύμφωνα με την αρχή της αγοράς.
4. Ο σοσιαλισμός παραδέχεται στο σύνολό του, για να καθορίσει, πόση κοινωνική υπηρεσία (3 α) πρέπει να γίνει ετησίως. Για το σκοπό αυτό, επισημαίνει το μέγεθος της συνολικής ετήσιας ζήτησης για παραγωγή και κατανάλωση και πόσο παράγεται από την εργασία που καταβάλλεται για εργασία (3 b). Περιλαμβάνεται σε αυτό το νομοσχέδιο η κοινωνική εισαγωγή και εξαγωγή. Ο σοσιαλισμός, εκτός από το πλαίσιο της κοινωνικής υπηρεσίας, απαγορεύει την ανταλλαγή εργασίας όπως διατάσσεται και εκτελείται. Ειδικότερα, ο σοσιαλισμός επιτρέπει οποιαδήποτε ελεύθερη δραστηριότητα με μερική απασχόληση (3 d) μόνο υπό την προϋπόθεση ότι πραγματοποιείται χωρίς καταμερισμό εργασίας. Με άλλα λόγια, ο σοσιαλισμός καθιστά την εργασία που βασίζεται στην εργασία εξαρτώμενη από τη δημόσια παραχώρηση και τον έλεγχο.
5. Ο Σοσιαλισμός διατηρεί το δικαίωμα να διεκδικεί συνεχώς (ως καθημερινές ώρες υπηρεσίας) τα τέλη εξυπηρέτησης (3 α) ή κατά διαστήματα (όπως τα έτη υπηρεσίας), ανάλογα με την περίπτωση. Ωστόσο, το ποσό της υπηρεσίας που κατανέμεται στη ζωή ενός εργαζομένου (εκτός του 3 b) υπολογίζεται ακριβώς το ίδιο. Ομοίως, ακριβώς την ίδια ισοτιμία (ηλικιακές διαφορές!) Το κοινωνικά ομοιόμορφο δυνατό προϊόν εργασίας που διανέμεται στους καταναλωτές. Ο σοσιαλισμός δεν αποφεύγει την ομοιομορφία αυτής της κοινωνικής υποδομής, διότι πιστεύει ότι διαφυλάσσει αρκετό χρόνο για να επιτρέψει σε καθέναν από αυτούς να φροντίσει για τις προσωπικές αποχρώσεις έξω από την κοινωνική υπηρεσία.
6. Ο σοσιαλισμός παρέχει αυτονομία στην κοινωνική οικονομία εντός του κράτους. Τα κεντρικά όργανα αυτής της αυτοδιοίκησης πρέπει να καλύπτονται σε ίσες αναλογίες με τους οργανωτές και τους εκτελεστικούς λειτουργούς της κοινωνίας. Στην ατομική επιχείρηση, η ευθύνη ανήκει στον διοργανωτή. Το κράτος (κράτος δικαίου) περιορίζεται στη νομοθεσία του οικονομικού πλαισίου, στην οποία ακούει την οικονομία.
7. Ο Σοσιαλισμός γνωρίζει τις γεωγραφικές και εθνογραφικές διαφορές στη γη. Θέλει να εφαρμόσει στις σχέσεις μεταξύ λαών και ανθρωπότητας τις ίδιες διατριβές και σε κάθε σχέση μεταξύ ατόμων και ενός συνόλου. Μπορεί όμως να φανταστεί, για παράδειγμα, ότι ένας λαός επιλέγει την πολλή λιτότητα αντί της μετανάστευσης, χωρίς να επιτρέπεται να ζητήσει από την ανθρωπότητα μια ανακούφιση από αυτή την παρτίδα.
1921, 49 ***
Τα κνησμώδη γεννήσεις μιας νέας εποχής που ανακοινώθηκαν τόσο δυνατά αποδείχτηκαν ως συνηθισμένη δυσπεψία.
1922, 43 momos