- Yg. 1922, nr. 5 -

Nergens wordt bijtende vijandigheid gevonden bij familieleden. Schoonmoeder en jong stel, vader en zoon, twee vijandige broers - zijn er relaties die vaker en gewelddadiger worden vergiftigd door haat?

Het is hetzelfde in het politieke leven. Met democratische ironie vermanen de Democratische kranten de Duitse staatsburgers en met geheime afgunst eren zij de "Asfalt-democraten" met retourgangen: twee cirkels die elkaar nauwelijks raken. Maar zelfs wanneer de sociaal-democraten met het centrum of de democraten met de Duitse Volkspartij vechten, kun je de bitterheid voelen, geboren uit de angst voor concurrentie. De mooiste bloemen drijven echter de competitieve afgunst in de strijd tussen sociaal-democraten en communisten aan.

De term "dikke kat" ziet eruit alsof hij wordt geaaid door zachte handen, en "hypocriet" is bijna een streling, "geklets van de SPD" wordt gebruikt als een wetenschappelijk-feitelijke verklaring en "demagogie" is versleten en verouderd. In de oorlog van de twee "broederlijke partijen" heeft men totaal andere projectielen nodig: "werklui luitenants", "echte straatjongensmanier", "vuil", "Gimpelfang", "Clowns", "Taschenser", "close Doktorhirne", "Arbeiterhenker" (in plaats van de vervaagde Expressie "verrader") - gebombardeerd met dergelijke granaten, als men een communistische krantenbediende is, zijn kameraden.

En de machinegeweren van de sociaal-democratische redacteuren verzetten zich tegen verstand dat superieur en ironisch wordt verondersteld en toch de angstige stemming nauwelijks verbergt. Een evenement van de KPD is een "galavoorstelling", de "grote hal gaapt van kale leegte" (wat heeft een hal nog meer te doen?), Alleen hier en daar snelt u er doorheen "belangrijke functionarissen". De leiders van de vergadering verspillen de "arbeiderskobolden" in lange protesttelegrammen. Volgens de rapporten van sociaal-democratische kranten lijkt een vergadering van de "Red Front Fighters 'League" op de oorlogsraad van een Indiase stam. De "opperbevelhebber in oorlogszuchtige sieraden" verschijnt, zijn "met juwelen bedekte lederen rijlaarzen" bedekken "bijna zijn hele dijen". Het maakt je bang voor de communisten, als je je dat voorstelt! En zelfs de communistische blaasinstrumenten hebben geen zin. Ze maken geen goede burgerlijke geluiden, zoals ze werkelijk zijn, nee: hun toon is "volledig in lijn met die van een accordeon". De sprekers "scrounge tirades", bewegen als "poppen", en als een Kasper wordt genoemd, dan is hij niet alleen zo: "zijn naam is een symbool". Er wordt wel eens gedacht dat deze artikelschrijvers de inkt verwarren met de Güllenfaß.

Genoeg? Oh, alsjeblieft, het zal een eer voor mij zijn om door te gaan.

Erger nog dan in krantenartikelen is het in vergaderingen. "Wedge, the Cracked Slider" is een populair stuk inventaris van communistische sprekers, de "Reichsbanner" is een "Reichsjammer" geworden (als het niet "Jammerblase" of - heel smaakvol! - "" Black Red Hengstenberg "wordt genoemd). Maar de eer van de "Reichsbanner" wordt hersteld door de "Red Front Fighter League", met de grootste inspanning van de denkbare Geist, een "leaf collector's league" te noemen. Overigens is het helemaal niet de moeite waard om verder te gaan met de KPD: het is en blijft de 'partij van moreel verlies'.

Dus, de twee partijen wier familieleden hetzelfde lot hebben, dezelfde behoefte om te dragen. Dus de leiders onderwijzen de staat waarvan wordt gezegd dat deze wordt geroepen om een ​​betere tijd te leiden, de staat waarvan wordt gehoopt dat deze een rechtvaardiger samenleving kan creëren.

Hoe zal dat eruit zien? Objectiviteit, orde, fatsoen, respect voor de vijand zullen waarschijnlijk de belangrijkste deugden van het openbare leven zijn. Omdat zelfs een oud spreekwoord zegt: hoe te zaaien, zodat je zult oogsten.

1927, 16 Hermann-lijst

Ze sloegen elkaars schedels; Eindelijk hoorde ik haar de Internationale zingen.

1922, 5 Mauthe