autor: Max Barth
Na początku 1924 zrobił Dr. Schairer zasugerował, że przyjedzie do Heilbronn, ponieważ jego kolega Hermann Mauthe miał wyemigrować do Meksyku. Byłem więc 1924 od wiosny 1932 do końca lipca w „Sonntags-Zeitung”, tymczasowo jako członek redakcji, tymczasem jako stały pracownik zewnętrzny. W czasach, gdy nie mieszkałem w Heilbronn ani w Stuttgarcie, gdzie Schairer i jego gazeta przeprowadzili się latem do 1925, Hermann Mauthe, który miał już dość Meksyku po kilku miesiącach, a później Hermann List, zajął moje miejsce. Wiosną 1931 List przejęła Sonntags-Zeitung jako redaktor; na 1. Schairer zabrał ją z powrotem w sierpniu 1932 i zwolnił mnie. Odtąd pracowałem tylko okazjonalnie.
Logiczną konsekwencją preferencji Schairera dla zdrowego rozsądku, ogólnego zrozumienia i prostej, bezpośredniej wypowiedzi było to, że część jego wypowiedzi pochodziła od polityków i nie-pisarzy, czytelników znających pewne dziedziny. Naprawdę nie doceniał zawodowych skrybów, chociaż oboje byliśmy. Kiedy Emil Ludwig zgodził się kiedyś wysłać nam jakieś uwagi, powiedział: „Odeślemy go! To taki pisarz. ”Inne kartki z pocałunkiem przyjęły dzieła bardzo wówczas znanego autora, ponieważ jego imię rzuciło na nich refleksję. Wśród naszych pracowników był z. Na przykład mężczyzna, który miał dwa stopnie doktora, ale był włóczęgą. Pojawiał się w redakcji raz lub dwa razy w roku, właśnie przyjechał z Włoch lub Afryki, został na chwilę, powiedział i zostawił tam dwa lub trzy artykuły. Inny, który pojawiał się od czasu do czasu, był prawdziwym włóczęgą, jednym z głównych anarchistycznych światopoglądów. Nosił wielką brązową brodę i miał bogaty i dźwięczny głos, w swym rozłożystym płaszczu szedł jak król. Schairer miał słabość do oryginałów. Zwykli goście - którzy często chodzili do redakcji, ponieważ chcieli go zobaczyć - odeszli spokojnie, jeśli żaden z nich nie wzbudził zainteresowania Schairera. Mógłby wtedy mieć zadziwiającą gadatliwość oraz celową prymitywność i drzewność.
Wśród czytelników były też różnego rodzaju sowy. Na przykład w kącie Lasu Bawarskiego siedział prosty, ale interesujący się polityką człowiek, który nie miał w sobie nic, co mogłoby go zidentyfikować jako osobę o podobnych poglądach, ale ponieważ był biedny, dostawał „niedzielną gazetę” za darmo. Innym darmowym odbiorcą był mężczyzna w bawarskim więzieniu. Miał na sumieniu dwa morderstwa i oczywiście bardzo złe. Od czasu do czasu pisał list, w którym wyrażał nadzieję, że wkrótce zostanie mu ułaskawiony. Kiedy kiedyś pokłóciłem się z kolegą w Nowym Jorku, gdzie pracowałem w Hearst, starym nacjonalistycznym amerykańskim Niemcu, nagle wybuchnął gniewnie: „A gazeta, w której byłeś, była tylko kartką!”. musiał czasem czytać „S.-Z.”. Być może był to człowiek, który od czasu do czasu pisał długie listy datowane na Chicago i wysyłane z Chicago. Podpisał „profesora wymiany”, a listy były pełne obelg. Było grad zdrajców, zdrajców wysokich, łachmanów, dziur, itp. I groźby tego, co z nami zrobią. Zasugerowałem Schairerowi, żebyśmy przedrukowali taki wylew, ale powiedział: „To jest psychopata; chce tylko, żebyś wydrukował swoje rzeczy. Uderzy go to o wiele bardziej, jeśli go w ogóle zignorujesz ”. Z pewnością miał co do tego rację.
Władze oczywiście nie były bardzo obciążone przez „Sonntags-Zeitung”. To prawda, że poszczególni urzędnicy - jak wiem przynajmniej z czasów w Stuttgarcie - chętnie przeczytali wypełnioną kopię depozytu zaraz po ich odejściu; ale władza jako urząd próbowała jeszcze raz, Dr. Schairer położyć nogę. Zaczęło się, gdy pojawił się pierwszy numer. Schairer opowiedział historię w antologii 1929: „Innymi oczami”.
Pewnego dnia, jeszcze w Heilbronn, wróciłem z poczty. Frau Schairer mnie wpuściła. „Tylko nie wchodź”, powiedziała, „tam jest policja”. Oczywiście, że wszedłem. Schairer stał blady ze złości przy swoim biurku, podczas gdy dwóch detektywów szperało w szafie. Zapytałem, co się dzieje; Schairer pokazał mi ostatni numer przed sobą. W artykule o reorganizacji Niemiec powiedział, że będzie to również wymagało „zniszczenia Prus”. To był wyraz ekonomiczny; mówi się na przykład o zniszczonym stanie dużej posiadłości. To nic z tą zdradą stanu, którą Schairer chciał oskarżyć. Oficerowie natknęli się na fotografię: na szerokich schodach stali mężczyźni w surdutach, a także starsi oficerowie i Schairer. Musiał wyjaśnić. „To jest ambasador Niemiec w Konstantynopolu, ten generał taki a taki…”; Myślę, że był tam też jeden lub dwóch tureckich oficerów. Podczas wojny Schairer był przez pewien czas przydzielony do ambasady niemieckiej w Konstantynopolu; wydał również słownik niemiecko-turecki razem z Turkiem. Funkcjonariusze zajęli się innymi sprawami. Następnym był dokument z dziwnymi postaciami, prawdopodobnie spisanymi w scenariuszu. Był to odręczny list z biura sułtana Abdula Hamida II do Schairera, w uznaniu jego pracy dla Turcji.
Oczywiście, kiedy nadeszła kolej nazistów, wszystko się zaczęło. Wiosną 1933 r. Zakazano wydawania „niedzielnej gazety”; zakaz został zniesiony po czterech tygodniach. Pół roku później, we wrześniu 1933 roku, gestapo z Altony przekazało do berlińskiego biura trzy numery, które miały wskazywać, że „S.-Z.” jest „wroga”. „Jego druk alfabetem łacińskim”, mówi również, „sugeruje, że jest on również przeznaczony do wysyłki za granicę”. Informatorem była poczta w Hamburgu; dała te trzy numery gestapo. Berlin zwrócił się do policji politycznej w Stuttgarcie, która odpowiedziała, że dalsze istnienie „Sonntags-Zeitung” jest pożądane „ze szczególnych powodów politycznych”. Można zatem założyć, że liść został początkowo pozostawiony przy życiu ze względu na kamuflaż. Chcieliśmy pokazać - zwłaszcza za granicą (pomyślcie o alfabecie łacińskim i znaczeniu, jakie miał dla mózgów gestapo!) - że niezależne gazety też będą tolerowane. Prześladowania objęły także innych. Dwóch partnerów, Dr. Schairer odrzucał jeden po drugim, jeden w listopadzie 1935 roku, drugi w styczniu 1936 roku: za każdym razem mówiono, że nie można zalecać dalszej działalności wydawniczej NN. Ten werdykt zapadł także przeciwko drukarzowi Friedrichowi Späthowi w Waiblingen. Späth został następnie na pewien czas umieszczony w areszcie ochronnym.
Do samego Schairera zwrócono się w marcu 1936 roku. Związek Wydawców Gazet Niemieckich Rzeszy otrzymał opis swojego życiorysu od Politycznego Biura Policji Wirtembergii, do którego był „znany w aktach”, jak donoszono: pastor, który opuścił kościół, redaktor „Neckar-Zeitung”, wydawca „Sonntags -Zeitung ”,„ którą kierował w radykalnie pacyfistycznym sensie ”. Trzykrotnie zgłoszono przestępstwa polityczne, dwukrotnie w Oberreichsanwalt, w 1926 i 1927 r., Raz w prokuraturze w Stuttgarcie, w 1928 r. Wszystkie trzy postępowania zostały umorzone: chociaż chcieli coś do niego dodać, nie można było skonstruować zdrady na podstawie obraźliwych tekstów. Wydrukowano fragmenty jego artykułów (oczywiście obciążając nazistowskie mózgi); Odkryto jego mroczną przeszłość: ważne funkcje w społeczeństwie pokojowym, Niemieckiej Lidze Praw Człowieka, republikańskim biurze skarg, członkostwo w Stowarzyszeniu Wolnomyślicieli i Monistów, tymczasowe członkostwo w międzynarodowej pomocy robotniczej. I oczywiście „nie można było zaaprobować kontynuacji jego działalności wydawniczej”.