- Yg. 1926, nr 25 -

W tym miejscu, choć jestem do tego skłonny, nie mogę powiedzieć wstępnej uwagi, że zgodnie z całym moim pierwotnym usposobieniem mam absolutnie pozytywny stosunek do obywatela. Niemal niemożliwe jest, abym pomyślał o transplantacji za granicą. Mogę wczuć się tylko w niemieckie życie duszy, wypowiadać się tylko w języku niemieckim z wystarczającą dokładnością, az obcymi na pewno byłoby to podobne do Thomasa Manna, który mówi o sobie, że rozmawiał z wielbicielami Konstantynopola podczas swojej śródziemnomorskiej podróży w „płynącej” Niemiec ”odpowiedział na ich wiecu.

Przeciw Żydom, Francuzom, Anglikom i zwłaszcza Amerykanie, mam wiele rzeczy na głowie, co jest moim niemieckiego dziedzictwa w bardzo bliskiej relacji. Ale jedno nie zawsze zapobiega mnie od przyznania tej narodowej ustawienie również publicznie wyraził, i że jest to brzmi dziwnie zgiełku dzisiejszych krajowych, z którymi chcę się pomylić z niczym, ponieważ wydaje się zbyt kłopotliwe mi inkarnacje że drobne Deutschtums otrzymywać przypomnienia o jego istnieniu sens krajowy może jedynie ponownie i ponownie uciskać i upokorzyć. Z nich pierwszy, myślę, że mam do czynienia ze mną, zanim odważę się wyciągnąć przed obcymi cech narodowych pola.

Erich Schairer niedawno słusznie zauważył, że obywatel właściwie się rozumie, tak jak Friedrich Theodor Vischer rozważa moralność, i że jest już podejrzany, jeśli zbyt celowo zostanie umieszczony na pierwszym planie. Nasi obywatele już to robią, nazywając siebie narodowymi i oddzielając ich od innych towarzyszy krajowych, których po prostu uważają za niepaństwowych. Cóż bowiem obiektywnie uprawnia do tak pozbawionego miłości potępienia większej części ich narodu, że podobno są z niego dumni? Czy to ostatecznie pozbawione miłości potępienie nie jest dowodem na to, że tak naprawdę wcale nie są narodowe?


Ale poza tym: czy to dobry niemiecki sposób (a raczej najgorszy międzynarodowy zły nawyk) udawać, że wydzierżawił jakiś przywilej? Aby przypomnieć nam o oczywistej analogii, czy kościół, który nazywa się „ortodoksyjny” lub inny, który poleca siebie jako „jedyne zbawienie”, nie budzi w nas pewnej nieufności? Szlachetny styl, który jest pewny siebie i który ma moc przekonywania samego siebie, nie potrzebuje żadnych krzykliwych reklam, takich jak niewątpliwie nazwy partii „obywatel niemiecki” i „nacjonalista niemiecki”. […]

Co dziwne, nasi obywatele wciąż uważają się za wielkich idealistów. Nigdy nie stało się dla mnie jasne, co chcą zrobić z tym roszczeniem. Wydaje mi się, że czas sprawił, że stały się one zwykłym artykułem wiary. Tylko w ten sposób można wyjaśnić, że w odpowiedzi na szczere pytanie, jaki jest jej ideał, odpowiada równie szczerze, że jej ideał to niemiecka ojczyzna ponownie dla silnej armii, dumnej floty i kolonii zamorskich aby była tak potężna w innych krajach, jak kiedyś. Że tym i niczym innym jest niemiecki idealizm, są one oczywiście nie do uniknięcia. Stają się bardzo źli, jeśli ktoś odważy się zbliżyć tylko z daleka, że ​​do tej pory zawsze uważali się za najsolidniejszy materializm.

Ale sposób, w jaki usiłują wyrazić swoje narodowe uczucia wobec wydarzeń historycznych ostatnich dwunastu lat, wydaje mi się jeszcze dziwniejszy. Fakt, że jest dostępny dla każdego, polega na tym, że przez cztery lata, to znaczy okres wcześniej uważany za całkowicie niemożliwy, nasz naród bronił się przed ogromną, stale rosnącą wyższością prawie wszystkich innych wielkich mocarstw i ustępuje tylko wtedy, gdy są już setki tysięcy wyczerpanych. zniknęły, ostatnie rezerwy się wyczerpały, a sojusznicy odpadli. To, jak powiedziałem, fakt. A teraz pytanie: jak podejść do niej jako członek jego ludu? Na pierwszy rzut oka może się wydawać niemożliwe, aby stanowisko to mogło być czymś innym niż silną lojalnością wobec wspólnoty, z którą się zna, związaną tak tragicznymi losami, pogłębioną miłością do ludzi, którzy tak wiele znoszą. poświęcony, walczył tak dzielnie i wreszcie jest tak cudownie gorszy. Ale legenda dźgnięcia w plecy pokazuje, że to założenie jest błędne i że sentyment narodowy, który sprawia, że ​​wszystko jest jedyne, polega raczej na wyrzucaniu jego upadłego ludu z bezpiecznej zasadzki i kpieniu z ich krwawiących ran i zmęczenia śmiercią śliniącym się oskarżeniem, że zawiedli tchórzliwie, zdradził front i zrezygnował z walki bez potrzeby. [...]

Jest tak: dopóki wszystko szło dobrze, nasi obywatele pozostawali „niezachwianą lojalnością” wobec swojego narodu. Ale gdy tylko los jej ludu się odwrócił, ich lojalność się skończyła. Lubili żyć wśród zwycięskich ludzi, ale odwracali się od pokonanych [...]

To tortura, że ​​nie można całkowicie uniknąć zajmowania się nimi. Ale nie można tego całkowicie uniknąć, ponieważ ośmielają się bezcześcić drogie nazwy „niemieckie” i „narodowe”, fałszując je w znaczeniu mniejszości. Świat musi wiedzieć, że bycie Niemcem i obywatelem Niemiec oznacza coś innego niż grzechotanie szablą, imponujące otwieranie ust, przedstawianie beznadziejnej ograniczoności jako niezłomności charakteru, głupio żądny nowych pomysłów, zasadniczo walczący z ideą, bezkrytycznie dyskredytujący obce walory kulturowe, własne Ignorowanie ludzi bez zrozumienia, zdradzanie wybranych przez siebie ideałów, kalanie jego ludu w potrzebie, zamiast pomagania mu bezsensownymi obelgami.

Gdyby to i tamto samo należało do germanizmu i świadomości narodowej - i zgodnie z zachowaniem naszych współczesnych obywateli czasami wygląda prawie tak - to nie byłoby dłużej zaszczytem być Niemcem i narodem. Ale do tej pory wierzyłem. I chciałbym móc w to uwierzyć.

1926, 25 Kuno Fiedler