- Yg. 1922, nr 12 -
„Facet” (w liczbie mnogiej: Faceci), powiedział mój dziadek - ponieważ myślał feudalnie i mówił feudalnie - „Facet, musi”. Ton był szorstki i dobroduszny, a od czasu do czasu towarzyszyła mu ciepła parada kostiumów. Zainteresowany nie zawsze lubił słyszeć dudnienie, ale posłuchał go nie tylko bezwarunkowo, ale nawet ufnie, jako fatalne polecenie, które jest odpowiedzialne za siebie, nie pozostawia wyboru i ogólnie wydaje się być uzasadnione. Jeśli błąd miał widoczny efekt, zrekompensowano mu, że nie został pomalowany. Ogólnie rzecz biorąc, było to dość uczciwe pomimo wszystkich trudności. Jeśli założenie było słuszne, jeśli istniałby związek między człowiekiem a człowiekiem, jak między człowiekiem a koniem, wówczas można było dojść do wniosku, że prosperowałby tylko sługa pod opieką swego pana, a także przeciętny koń pod opieką woźnicy. , Z pokoju pokój rzadko się rozpadał. W indywidualnych przypadkach odwetowe predyspozycje paszowe, Fuchtelmbrauchbrauch, niewierność. Z reguły jednak spór nie wynikał nawet z Oświecenia, a zwyczaje przed i po zniesieniu pańszczyzny często wystarczały, by się ze sobą dopasować. Miłość umierała tylko stopniowo i z góry.
„Człowiek” (w liczbie mnogiej: ludzie), powiedział mój ojciec - ponieważ myślał swobodnie i mówił liberalistycznie - „człowieku, możesz”. Ton był grzeczny i wyniosły, a od czasu do czasu towarzyszyła mu łagodna przyprawa łez rodziców. Zainteresowana osoba nie zawsze słuchała kazania, ale słuchała jej tylko pod pewnymi warunkami i bez zaufania, na przykład w nastroju losu, który nie bierze na siebie odpowiedzialności, pozostawia pewien wybór, a później wydaje się być uzasadniony swoją dwuznacznością. Jeśli błąd został ujawniony, został usunięty przez upiększenie. Ogólnie rzecz biorąc, z całą łagodnością, było to raczej niesprawiedliwe. Jeśli założenie było prawdą, że relacja między dorosłymi ludźmi może być taka sama jak relacja między nauczycielem a uczniem, wniosek byłby taki, że nie znaleźliby się tam, gdyby komisarz, pod kierunkiem swojego pracodawcy, rozkwitał tak słabo jak czarny charakter w doktrynie penmana. Z pokoju pokój rzadko trwał. W pojedynczych przypadkach sprawdzili się Zuckerbrot, Ehrenstachel, Wortgeklingel. Z reguły jednak podejrzenia nie spoczywały nawet w salach Oświecenia, a zwyczaje przed i po tak uczciwym spotkaniu pojednawczym nie różniły się. Nienawiść umarła stopniowo wraz ze śmiercią wyższej klasy.
„Towarzyszu” - mówi mój syn - bo myśli społecznie i mówi socjalistycznie - „Towarzyszu, lubisz”. Dźwięk brzmi niegrzecznie i skromnie, a czasami towarzyszy mu kpina z pedagogicznego uśmiechu. Zainteresowana osoba nie lubi słyszeć wezwania i niechętnie słucha fatalnej rzeczy z tymi nieśmiałymi zastrzeżeniami, które już wyczuwają samozadowolenie za zbyt duże możliwości i swobodę wyboru. Dlaczego codziennie potwierdzane są równe prawa i co godzinę doświadcza nierówności? Skąd prawda, potrzeba lśnienia nad zależnością ich wszystkich? Ogólnie rzecz biorąc, może być bardziej sprawiedliwy, ale nie bardziej przyjemny niż wcześniej. Jeśli założenie jest słuszne, jeśli przycięty lew poddaje się duszy baranka, wniosek jest taki, że można się w niej znaleźć, jeśli nie zachowuje się inaczej z młotem dzwonkowym niż z pasterzem niemieckim, ale na pastwisku również inaczej niż w dżungli. Na świecie nie ma pokoju. W indywidualnych przypadkach pomaga cierpliwość i przywiązanie. Z reguły zło przeciwstawia się środkom intelektu, a oświecenie nie ogranicza się jedynie do tłumienia nienawiści oprócz miłości.
„Bracie”, powiedziałby, kto ani… al ani nie pomyślał… istisch mówiąc: „bracie, chcemy”. Ton brzmiał dumnie i skromnie, a czasami towarzyszył mu gorący płomień niezamierzonego aktu edukacyjnego. Osoba zainteresowana słuchała i słuchała z pasją, jak ktoś, komu wewnętrzny głos daje wiarę w siebie, w swoje dzieło, w swoje przeznaczenie. Bractwo nie domagało się równości, nie obiecywało wolności, nie nalegało na sprawiedliwość, nie oczekiwało ani podziękowań, ani nagrody, lecz poddało się, co samo w sobie gwarantowałoby godne relacje między narodem i trwały pokój. Nawet wyjątek potwierdza regułę; bo ktokolwiek próbował wziąć udział w takim społeczeństwie, po raz pierwszy udowodnił, że społeczeństwo przetrwa samo: po prostu wyrzuci niezamieszkałego, niesfornego głupca lub przemytnika do pustelni.
Tymczasem, panowie, dlaczego dręczymy nasze mózgi? Nie mówimy do siebie ani „towarzysze”, ani „ludzie”, ani „towarzysze”, ani „bracia”, ale po prostu „panowie”, panowie i wiemy, co mamy na myśli: sposoby niezwiązanej ze sobą wspólnoty, rozbieżnej wspólnoty, w przeciwieństwie do wyzyskiwaczy tak zwane społeczeństwo. Każde społeczeństwo, nie mówiąc już o braterstwie, jest uważane za utopijne w naszym niespołecznym wieku.
1922, 12 ***