Als ölür işgal makamları 1946 ondan "Nazi döneminde duyguların nelerdi?" Sorusunu yazılı olarak cevaplamasını isterse, Erich Schairer bir arkadaşına cevap olarak yazdı:
Nazi döneminde içime baktığı gibi bana (biraz merak ediyor, göründüğü gibi) soruyorsun. Kötü, sana söyleyebilirim. Yas, utanç ve nefret arasında kaldım.
Görevdeyken bir öğleden sonra hatırlıyorum. Lindau tren istasyonu tamamlanmış; Bana zorunlu olmayan bir hizmet değil, çünkü beni korumasız tutma fırsatı verdi. Daha yeni gönderdiğim trende, 25 yaşındaki oğluma oturduğum iyi, barışçıl, rüya gibi bir oğlan çocuğu oturdu. SS basılmıştı. Öncesinde olduğundan azar azar kaldığı birkaç kısa gün geçirdi. İçten dengesiz görünüyordu; Birçok kötülük, belki de korkunç şeyler görmüş olmalı ve önleyemedi. Yani yine hırsız katil onun günlük işleriyle uğraşırdı. Zavallı adam - Ölebilirse onu kurtaramazdım.
Trenden ayrıldıktan sonra platformdan ayrıldığımda, bir tanesine geldim. yük vagonu Daha sonra Münih trenine binmem gerekti. Açık kapıdan baktım. Orada yatıyordu, çömeldi ve birkaç silahlı adamın nöbetinde otuz ila kırk Dachau'nun koruması altında kaldı ihtiyati tutuklama çizgili suçlu kıyafetlerinde. Yeşilimsi soluk, keskin anızlarla, iskelete yaslanmış figürlerle karşı karşıyadır. Überlingen'den gelmişler Dachau toplama kampı geri çekildiler çünkü daha fazla tahliye edilemeyecek kadar zayıf ve hastaydılar.
Şimdi onlara ne olacağını kim bilebilir? Kayıtsızca kendilerine bakıyorlardı; Gölün altı mil üstünde, özgürlüğün ülkesi İsviçre'nin parladığını düşünmüş olabilecek pek kimse yoktu. Şuna ya da şuna bakarken: “entelektüel”, kendim gibi manevi bir insandı. Buraya oldukça üniformalı kırmızı bir bere takıp dolaşmak zorunda kalsaydınız ve elbette İsviçre’de oturmayı tercih ettiyseniz, aralarında olmak zorunda kalmayacaksınız, diye düşündüm. hırsızlar Suçlu olduğunu düşündüğüm adama karşı protesto yaptıkları için şimdi kim ölecek?
Yavaşça ve dalgın bir şekilde, iyi ısıtılmış ofisime geri döndüm ve kağıtlar ve telefonlarla birlikte masanın arkasındaki koltuğuma oturdum. Duvarın tam karşısında, sürekli yüzümde olması için, büyük bir "Führer" portresi vardı. Bir kez daha o iğrenç, sıradan yüz buruşturmaya baktım ve hayal gücüm küçük, yuvarlak deliği, uzaklaşan alnımdaki ince kan çizgisiyle boyadı, nefret ettiğim yüzlere baktığımda her zaman düşünmek zorunda kaldım. Bu kişi ne zaman ve nasıl biter? Ve o zaman hepimiz için çok geç, çok geç olmaz mıydı?
1946