De Stuttgart Werkbundhäuser

- Yg. 1927, nr. 39 -

Niemand vertelt me ​​iets tegen de oude huizen. Ik ben opgegroeid in een; Ik heb mooie uren doorgebracht in oude landelijke pastorieën en kleine herenhuizen.

Wat was er voor prachtige grote kamers, voor enorme, lichte trappen met comfortabele klim, voor enorme gangen (we zeggen adelaar met ons), voor oneindige podia (er worden vloerruimten tegen je gezegd), twee, drie op elkaar, voor griezelig, diep en goede kelder! Er was ruimte in de oude huizen! Natuurlijk waren er ook tempels en hoeken, donkere nissen, muffe kamers, abortieve abortussen. Maar dat deed er niet toe, in het algemeen hoefde je daar niet te stoppen. Het was bij mooi weer zoveel buiten, je had de tuin bij het huis, en in het bos of in het water was het vijf of tien minuten. Badkamer, nee, niemand was beschikbaar. Maar je beheert jezelf. Je hebt toen niet zo veel gebaad. Het werd niet als noodzakelijk beschouwd zoals het vandaag is.

Natuurlijk hebben die appartementen veel werk verricht, vooral in de winter, wanneer het comfortabel moet zijn. Er waren sterke meiden nodig en ze hadden weinig vrije tijd. Op zaterdag, toen het werd schoongemaakt, vermeden mensen het graag; het beste was om over de grote lente- of herfstreiniging te reizen. Maar de huisvrouwen en huismeisjes wisten het niet anders en hadden vreemd genoeg nog tijd om de helft of zelfs een dozijn kinderen op te voeden, om heerlijk te koken, bakken, in te zetten, naaien, repareren, wassen en tussendoor koffiebeten, slagerssoepen en fantastisch Bowlen om te regelen. Je had tijd in de oude huizen.

Vandaag leven we anders dan toen. We hebben geen tijd meer en zitten in clusters in de grote steden: we hebben geen ruimte meer. Tuin bij het huis, werken in de open lucht, wandelen in het groen na het werk, kinderen die in het gras dartelen of 's avonds rond de grote tafel zitten: wie weet dat? Een derde van ons, binnenkort wordt het de helft, zijn fantastische dingen. Je kunt er zoveel spijt van krijgen: het is zo. En daarom hebben we andere huizen nodig.

Wat we de afgelopen 30-jaren hebben gebouwd in de steden en buitenwijken in huizen en gemeubileerde appartementen, zijn achtergebleven, lelijke, misplaatste pogingen om de oude stijl van leven en design te behouden. Het grootstedelijke appartement van vandaag is een verlamming van het oude landelijke appartement. Vanuit de grote kamers zijn ze klein geworden, vanuit de gang een donkere gang, vanuit kelder en vloerruimte elk een stuk schuur, vanaf veranda of balkon een vogelkooi, vanuit de tuin achter het huis een bloemenkraam met Zimmerlinde. Wat overblijft zijn kamers, hoeken, lichtloze ruimtes; en er is de raad van vaders en gezinshoofden, die in het smalle appartement is gestoken omdat het onmisbaar lijkt. Voor zover het niet is gebleven, wordt het gereproduceerd door een ijverige industrie, slechts een paar graden slechter, smaakloos en onpraktisch dan het vroeger leverde aan een eervol ambacht. In het gemiddelde "burgerlijke" stadsappartement van vandaag, is het ondraaglijk voor rommel, stofverzamelaars, gordijnen, vreselijk behang, onmogelijke meubels en foto's.

Degene die dat voelt, en geleidelijk zijn er velen onder ons, voor wie de Werkbundsiedlung is gebouwd op het Weissenhof bij Stuttgart. 33-huizen, deels enkele, deels dubbele en rijtjeshuizen, ook een echte "woning" is inbegrepen. De bouwers zijn een aantal min of meer beroemde moderne architecten, Poelzig, de twee Taut, Behrens en anderen; Buitenlanders, een Welscher-Zwitser, een Belgische, twee Nederlanders zijn er.

Hoewel deze tentoonstelling zo gedetailleerd is, is het een verlossende daad, waarvoor de Werkbund en de stad Stuttgart dank en waardering verdienen. Hier kunt u zien dat we eindelijk huizen en appartementen gaan bouwen zoals ze in onze tijd zijn, waar de mensen van vandaag zich op hun gemak voelen. Het zijn huizen gemaakt van nieuw materiaal (hout en bakstenen terug tegen beton, ijzer, kunststeen) en nieuwe, onbekende vormen (allemaal met een plat dak). Ze hebben veel en grote ramen, kleine maar lichte kamers met beweegbare muren, weinig zijkamers, geen kelders, geen vloeren, ingebouwde kasten; geen behang, geen portieken, geen overbodig meubilair; alles is soepel, eenvoudig, praktisch, gemakkelijk schoon te maken, dicht bij elkaar. De afschuwelijke term "kamerinrichting" bestaat niet meer; daarvoor komt de kleur ter ere van de muren (waarover de grijze filistijn vooral gretig zijn hoofd schudt). Als ik dit summier zeg, vraag ik de lezer niet te zeggen dat alle huizen een type zijn. Ze zijn heel anders, van de bijna ouderwetse Behrens tot de revolutionaire Le Corbusier; van het zeer kleine rijtjeshuis, waarvan de meest uitstekende oplossing werd gevonden door de bouwmeester van de stad Rotterdam, Oud, tot het bijna weelderige familiehuis van een Schneck of Gropius.

De publieke opinie en de pers zijn, zoals men zich kan voorstellen, nogal onbegrijpelijk over de tentoonstelling. De experts vertellen u met elke vinger de gemaakte fouten die aan deze of die "oplossing" vasthouden. Natuurlijk hebben ze gelijk. Het zit vol met fouten; Fundamentele en serieuze vragen zoals verwarming, weer- en waterbescherming, duurzaamheid zijn verre van overtuigend of definitief. Maar dat is niet mogelijk; dit vereist jarenlange ervaring. En eenzijdigheid, overdrijving, zoals men het vindt, is onvermijdelijk in elke propaganda.

Wat de leken moeten blootleggen: in deze huizen is geen "gezinsleven" mogelijk, men zou geen kinderen moeten hebben, men zou niet ziek moeten worden en niet sterven, en dergelijke, is het ook over het algemeen eens. Alleen het is geadresseerd aan het verkeerde adres. De stedelijke man van vandaag heeft sowieso geen gezinsleven. Hij heeft geen kinderen of heel weinig, en de meeste van hen zijn beter af op te groeien in een internaat dan hun ouders. Hij wordt geboren in de kliniek en als hij ziek wordt, komt hij naar het ziekenhuis.

Als we nog steeds voorwaarden hadden zoals honderd jaar geleden, dan hadden we geen nieuw type constructie nodig. En waar dergelijke voorwaarden nog gedeeltelijk bestaan, namelijk op het platteland, zal men waarschijnlijk niet op dezelfde manier bouwen als op de Weissenhof. Maar waar ze niet meer bestaan, in de moderne metropool, zullen mensen in de toekomst bouwen en leven zoals het daar getoond wordt. Dat is waar het allemaal om draait, en daarom is de Werkbund-tentoonstelling zo waardevol en belangrijk.

Misschien zou dit punt voor veel nietsvermoedende geesten duidelijker zijn geworden als het tentoonstellingsmanagement in Figura in plaats van alleen een poster had laten zien hoe het oude appartement er naast het nieuwe uitziet. Te midden van de "gekke" Werkbund-huizen zou een uitvoering van een "normale" Bautiger-stand zijn; en de leefruimtes daarin moeten precies zo zijn ingericht als nu in de meeste gevallen. Het zou mogelijk zijn geweest om advies te vragen aan de heer Pazaurek, de maker van het wreedheidskabinet in het Landesgewerbemuseum. Zo zou bijvoorbeeld het doel van de onderneming scherper zijn gebleken; en de tentoonstelling zou zijn verrijkt met een enorme aantrekkingskracht.

Jammer dat dat niet is gebeurd. Men zou zo'n "oud huis" hebben verkocht onder het nieuwe, waarschijnlijk glanzende. En zo niet, dan zouden vijftigduizend mark het plezier waard zijn geweest.

1927, 39 Hans Hutzelmann